اربعین1397(3)

| بسم الله النور |

_نجف_

نجف آخرین جایی بود که رفتیم 

چه رفتنی... خسته از پیاده روی و داغون...

خسته و مریض و... ولی چه فرقی میکنه؟وقتی بعد از یکسال به منزل پدریت میرسی مگه درد میفهمی؟مگه مریضی و خستگی و کوفتگی و... میفهمی؟بله که میفهمی!میفهمی و گریه میکنی...تو صحن حضرت زهرا(سلام الله علیها)از زور مریضی و خستگی هی میخوابی و بیدار میشی لیمو عسل میخوری میخوابی و بیدار میشی غذا میخوری میخوابی و بیدار میشی و گریه میکنی...

و مدام از ابوترابت میپرسی چرا؟چرا پدر جان من قسمتم یه دل سیر زیارت حرم امن با صفای عشق شما نمیشه؟و باز گریه میکنی...

گریه میکنییییی تاااا... فرشته ی نجاتت از راه میرسه،از راه میرسه و با تمام خستگی خودت و مرتب میکنی،موهات و شونه میکنی ، تر گل و ور گل میری و تو صورتش لبخند میزنی...

فرشته ی نجات دستت و میگیره پرواز کنان میرید دم در ورودی صحن،و حال و روزت و با سه لیوان بزرگ شیر موز و یک لیوان آب پرتغال جا میاره و 

جون دوباره ای بهت میده 

انگار یه نفس راحت میکشی و.. 

پرواز کنان دل و قدمتون و تا حرم امیرالمومنین (علیه السلام) میرسونید 

دم در ورودی 

 تو دلت میگی:(سلام حضرت بابا...دامادتون و آوردم...)

و ته دلت قنج میره از کنارش ایستادنت...

و چقدر شکر میکنی حضرت رو بابت داشتن همسری مثل خودشون...

همونجا دم ورودی ، سمت راست ، میشینید و شروع میکنه:

السلام علیکم یا اهل بیت النبوه..... 

و میبارید 

رقم میخوره کنار تو،علی جانم...،بهترین زیارت نجف عمرم..

با برکت ترینش..

به یاد موندنی ترینش...

؛

شبای بعدش باهم میریم با دوستات حرم.اقا مهدی میخونه برامون..

برمیگردیم دوتایی

توی راه اقا مهدی و دوباره میبینیم که برامون سوقاتی یا هدیه ی اولین سفر دوتاییمون و بهمون میده 

دوتا سنگ انگشتری ناب،از سنگ های حرم امیر علیه السلام..

چند شب نجف و خاطرات تکرار نشدنیش..

[باشد قبول،غصه ی هجران چشم ولی ..

یک روز...]

آخر از عشقت عراقی میشوم...ابوتراب!

عاشقک بنت الزهرا ( سلام الله علیها )