1397.3.3

| بسم الله النور |

سحر هشتم ماه مبارک 

3:11

این پست و در حالی مینویسم که کتاب معراج السّعادةِ ـت جلوم بازه و آجی رو تخت خوابیده روبروم و رو سرش متکا گذاشته که نور اذیتش نکنه

و آقا جون و عزیز تو اتاق آجی خوابیدن و مامان و بابا تو پذیرایی و فقط منم که بیدارم

[همین الان مامان بیدار شدن و رفتن دستشویی ، فکر کنم بیدار شدن که سحری و اماده کنن] 

حالا اینارو ول

 

مهمتر از همه اینکه امروز میای 

و من 

مثل 

همون اولا 

از ذوق دیدنت دلم میلرزه.. 

از ذوق همون ثانیه ی اول حتی ، که در و باز میکنم و زل میزنیم تو چشم هم 

و تو(بعد از سلام)

چند ثانیه

[مکث] 

نگاهت قفله تو نگاهم و اروم سرت و میچرخونی سمت بقیه که سلام بدی 

اما تا اخرین زاویه ی چرخش گردنت هنوز تو چشمای من زل زدی و 

بعد انگار یهو متوجه اطراف میشی 

به بقیه سلام میدی و میای تو..

کتاب هنوز جلوم بازه و منتظر که برم بقیشو بخونم 

"و بالجمله شجاع واقعی کسی است که افعال او به مقتضای عقل باشد و به اشاره ی عقل صادر...." آهان راستی ، من مطمئن شدم که رائفی پور قبلا این کتاب و خونده 😆 (چون از اولاش مشکوک شده بودم به این قضیه😏)چون بعضی از جاهای سخنرانیاش ازشون استفاده کرده و دقیقا از همین مثال ها که مرحوم نراقی آورده..و من بعضی جاهای کتاب صدای رائفی میپیچه تو گوشم ، و خیلی ام خوبه چون بهتر میفهممش اینجوری ، چون اون خودمونی تر توضیحیده بود.

ولی خب... یادمم نرفته که تو قرار بود برام شعر جدید بگی و وای به حالت 

اگر که

فردا بیای 

و 

شعرمو 

نیاورده

باشی... 

عاشقک بنت الزهرا (سلام الله علیها)